Radiostilte
Door: Geert
Blijf op de hoogte en volg Laura en Geert
20 Augustus 2013 | Zambia, Lundazi
Excuses voor de radiostilte. De afgelopen maanden waren afwisselend druk met bezoek en werk uit Nederland, of juist heel saai. Gevolg: een writer's block. In september zijn we weer kortstondig in Nederland, maar hier alvast een update.
Night of the living dead
Ergens in april werd Laura in het holst van de nacht gebeld door een verpleegkundige: een vriend voelde zich niet goed. Laura en ik zijn toen naar het ziekenhuis gegaan - ik ga 's nachts soms mee om zatlappen, honden en ander gespuis op afstand te houden als de 'watchman' niet beschikbaar is. Met deze vippatiënt ging het inderdaad niet goed, hij lag te stuipen. Dat kan natuurlijk de beste overkomen, maar dit zag er voor het ongetrainde oog echt niet goed uit. Het bleek te gaan om ome P., kruidenier te Lumezi (en gelegenheidslinksbuiten). Tijdens het onderzoek hield hij zelfs op met ademen. Slecht nieuws voor P. zelf natuurlijk en voor het ziekenhuis, want BL'ers dienen bij voorkeur niet dood te gaan en zeker niet in het ziekenhuis. In paniek gingen we op zoek naar een 'ballon' om hem weer van zuurstof te voorzien, maar dat viel nog niet zo mee. Niet dat er hier geen spullen zijn, ze zijn alleen hermetisch opgeborgen. Uiteindelijk vonden we na enige minuten de ballon. Ome P. ademde nog steeds niet. Laura probeerde tevergeefs om hem weer aan de praat te krijgen, maar de man zag al dood uit. Zijn vrouw stortte huilend op de vloer. Laura heeft zelfs ten einde raad 'Baywatch-style' een klap op zijn borstkas gegeven. Wonder boven wonder begon P. na enige minuten aan de ballon weer te ademen! De volgende dag liep hij weer vrolijk rond, al klaagde hij over een licht hoofdpijntje... Toedracht van zijn bijna definitieve 'wegtrekker' is ook na een week onderzoeken niet duidelijk geworden. We komen nog steeds in zijn winkeltje om eieren te kopen, even kijken of hij het nog doet. De man schijnt tot op de dag van vandaag niet weten hoe ver weg hij is geweest. Zijn vrouw wel. Een gratis ei voor Dr. Laula leek ons wel het minste, maar het is weer business as usual. Gelukkig maar.
Gefrustreerd luipaard
De afgelopen maanden hebben we veel bezoek ontvangen, van Sera en Bas, Lieke en Michel en de familie Héman. We hebben erg genoten van de gezelligheid; het blijft een bijzondere eer dat mensen de moeite nemen naar Lumezi te komen. Het is echt heel erg ver! Traditiegetrouw zijn we weer drie keer naar South Luangwa National Park afgereisd. Met Sera en Bas hadden we in de middle of nowhere een lekke band, maar de lokale bevolking had ons met de hulp van stenen en hout voor onder de minikrik binnen een kwartier weer op weg. Zambia is een fijn land. Hoogte- of dieptepunt was een safari met Lieke en Michel, waarbij we naast ons vieren en de gids ook 'Fernando' in de auto hadden. Fernando bleek een Portugese vogelaar. Tijdens de safari vond de gids een luipaard, jagend op een grazende puku (hert). De omstandigheden waren uniek, we stonden recht achter het door de bosjes kruipende luipaard, met de zon in de rug. Uiteraard muisstil, wachtend op de explosieve kill. Juist op dat moment vroeg Fernando de gids naar de naam van een of ander vogeltje dat ergens zat te fluiten. Lekker belangrijk! De puku keek verschrikt naar de auto, op zoek naar de bron van het geluid, en zag natuurlijk ook meteen het luipaard op hem af sluipen. De verrassing was weg; het luipaard was op slag kansloos. Zichtbaar gefrustreerd droop hij af. Je zag 'm denken: 'zo kan ik hier toch niet werken!'. De naam van de vogel zijn we ook al weer vergeten.
Andere close encounters
Je weet het nooit met de beesten hier. Zo kwamen we met Bas en Sera in een week tijd drie slangen tegen (in Lumezi!). Met de familie Héman op safari viel er uit een boom een muis op mijn kop (behorend tot de 'small five'). Minder fijn was een rat die over me heen liep in de nachtbus op weg naar Lusaka. Ik zei nog tegen mijn buurman in de bus: 'er zitten ratten in deze bus', maar hij haalde zijn schouders op, en mompelde iets in de trant van 'wat dacht jij dan?' Dan zit je de 10 volgende uren toch minder lekker.
Staart
Laatst ben ik een week in Johannesburg in Zuid-Afrika geweest om te vliegen. Dit keer in een staartwielvliegtuig, een ouderwets model met een pianowieltje aan de achterkant in plaats van een fatsoenlijk wiel aan de voorkant. Dat is moeilijk met starten en landen, omdat zo'n vliegtuig op de grond instabiel is: de staart wil de voorkant inhalen en dat vereist het betere stuurwerk. Voor de autoracers: permanent overstuur. Vraag me niet waarom ik hierin wil vliegen... maar dat moet en dat zal lukken. Ik heb dus eindeloos rondjes gevlogen met een instructeur: starten en landen, starten en landen. Johannesburg heb ik alleen uit de lucht gezien en dat is ook de enige goede manier. Wat een verschrikkelijk land, vol haat en nijd. Maar goed, geen landingsgelden en de benzine is er goedkoop; dat is ook wat waard. Des te fijner om weer in Zambia te zijn.
Small world
Vorige week zijn alle nieuwe gebouwen in het ziekenhuis officieel geopend door een minister en ingezegend door de bisschop. Dit betrof deels gebouwen en inrichting gefinancierd met hulp uit Nederland, vandaar dat onze namen zijn vereeuwigd op een bordje op de gevel: 'also funded by Dr. Laura and G.' Het staat er echt: 'G.' Tijdens zijn toespraak bedankte de bisschop voor de internationale solidariteit uit onder meer Nederland. Bij deze! In dat kader: de kinderafdeling is met hulp van de Theresiaschool beschilderd met Walt Disney-beesten. Het is erg mooi geworden. Nieuwste project is een aanvraag voor fondsen voor een visvijver voor de parochie, samen met Father Spuni. Met de vis kan hij de arme/zieke mensen wat extra eten geven en/of verkopen om de kerk te renoveren. De Australische (!) ambassade wil vermoedelijk gaan helpen met dit soort projecten in Lumezi. It's a small world after all!
Night of the living dead
Ergens in april werd Laura in het holst van de nacht gebeld door een verpleegkundige: een vriend voelde zich niet goed. Laura en ik zijn toen naar het ziekenhuis gegaan - ik ga 's nachts soms mee om zatlappen, honden en ander gespuis op afstand te houden als de 'watchman' niet beschikbaar is. Met deze vippatiënt ging het inderdaad niet goed, hij lag te stuipen. Dat kan natuurlijk de beste overkomen, maar dit zag er voor het ongetrainde oog echt niet goed uit. Het bleek te gaan om ome P., kruidenier te Lumezi (en gelegenheidslinksbuiten). Tijdens het onderzoek hield hij zelfs op met ademen. Slecht nieuws voor P. zelf natuurlijk en voor het ziekenhuis, want BL'ers dienen bij voorkeur niet dood te gaan en zeker niet in het ziekenhuis. In paniek gingen we op zoek naar een 'ballon' om hem weer van zuurstof te voorzien, maar dat viel nog niet zo mee. Niet dat er hier geen spullen zijn, ze zijn alleen hermetisch opgeborgen. Uiteindelijk vonden we na enige minuten de ballon. Ome P. ademde nog steeds niet. Laura probeerde tevergeefs om hem weer aan de praat te krijgen, maar de man zag al dood uit. Zijn vrouw stortte huilend op de vloer. Laura heeft zelfs ten einde raad 'Baywatch-style' een klap op zijn borstkas gegeven. Wonder boven wonder begon P. na enige minuten aan de ballon weer te ademen! De volgende dag liep hij weer vrolijk rond, al klaagde hij over een licht hoofdpijntje... Toedracht van zijn bijna definitieve 'wegtrekker' is ook na een week onderzoeken niet duidelijk geworden. We komen nog steeds in zijn winkeltje om eieren te kopen, even kijken of hij het nog doet. De man schijnt tot op de dag van vandaag niet weten hoe ver weg hij is geweest. Zijn vrouw wel. Een gratis ei voor Dr. Laula leek ons wel het minste, maar het is weer business as usual. Gelukkig maar.
Gefrustreerd luipaard
De afgelopen maanden hebben we veel bezoek ontvangen, van Sera en Bas, Lieke en Michel en de familie Héman. We hebben erg genoten van de gezelligheid; het blijft een bijzondere eer dat mensen de moeite nemen naar Lumezi te komen. Het is echt heel erg ver! Traditiegetrouw zijn we weer drie keer naar South Luangwa National Park afgereisd. Met Sera en Bas hadden we in de middle of nowhere een lekke band, maar de lokale bevolking had ons met de hulp van stenen en hout voor onder de minikrik binnen een kwartier weer op weg. Zambia is een fijn land. Hoogte- of dieptepunt was een safari met Lieke en Michel, waarbij we naast ons vieren en de gids ook 'Fernando' in de auto hadden. Fernando bleek een Portugese vogelaar. Tijdens de safari vond de gids een luipaard, jagend op een grazende puku (hert). De omstandigheden waren uniek, we stonden recht achter het door de bosjes kruipende luipaard, met de zon in de rug. Uiteraard muisstil, wachtend op de explosieve kill. Juist op dat moment vroeg Fernando de gids naar de naam van een of ander vogeltje dat ergens zat te fluiten. Lekker belangrijk! De puku keek verschrikt naar de auto, op zoek naar de bron van het geluid, en zag natuurlijk ook meteen het luipaard op hem af sluipen. De verrassing was weg; het luipaard was op slag kansloos. Zichtbaar gefrustreerd droop hij af. Je zag 'm denken: 'zo kan ik hier toch niet werken!'. De naam van de vogel zijn we ook al weer vergeten.
Andere close encounters
Je weet het nooit met de beesten hier. Zo kwamen we met Bas en Sera in een week tijd drie slangen tegen (in Lumezi!). Met de familie Héman op safari viel er uit een boom een muis op mijn kop (behorend tot de 'small five'). Minder fijn was een rat die over me heen liep in de nachtbus op weg naar Lusaka. Ik zei nog tegen mijn buurman in de bus: 'er zitten ratten in deze bus', maar hij haalde zijn schouders op, en mompelde iets in de trant van 'wat dacht jij dan?' Dan zit je de 10 volgende uren toch minder lekker.
Staart
Laatst ben ik een week in Johannesburg in Zuid-Afrika geweest om te vliegen. Dit keer in een staartwielvliegtuig, een ouderwets model met een pianowieltje aan de achterkant in plaats van een fatsoenlijk wiel aan de voorkant. Dat is moeilijk met starten en landen, omdat zo'n vliegtuig op de grond instabiel is: de staart wil de voorkant inhalen en dat vereist het betere stuurwerk. Voor de autoracers: permanent overstuur. Vraag me niet waarom ik hierin wil vliegen... maar dat moet en dat zal lukken. Ik heb dus eindeloos rondjes gevlogen met een instructeur: starten en landen, starten en landen. Johannesburg heb ik alleen uit de lucht gezien en dat is ook de enige goede manier. Wat een verschrikkelijk land, vol haat en nijd. Maar goed, geen landingsgelden en de benzine is er goedkoop; dat is ook wat waard. Des te fijner om weer in Zambia te zijn.
Small world
Vorige week zijn alle nieuwe gebouwen in het ziekenhuis officieel geopend door een minister en ingezegend door de bisschop. Dit betrof deels gebouwen en inrichting gefinancierd met hulp uit Nederland, vandaar dat onze namen zijn vereeuwigd op een bordje op de gevel: 'also funded by Dr. Laura and G.' Het staat er echt: 'G.' Tijdens zijn toespraak bedankte de bisschop voor de internationale solidariteit uit onder meer Nederland. Bij deze! In dat kader: de kinderafdeling is met hulp van de Theresiaschool beschilderd met Walt Disney-beesten. Het is erg mooi geworden. Nieuwste project is een aanvraag voor fondsen voor een visvijver voor de parochie, samen met Father Spuni. Met de vis kan hij de arme/zieke mensen wat extra eten geven en/of verkopen om de kerk te renoveren. De Australische (!) ambassade wil vermoedelijk gaan helpen met dit soort projecten in Lumezi. It's a small world after all!
-
20 Augustus 2013 - 18:40
Claudia:
Bedankt voor jullie verslag, leuk om weer van jullie te horen! Xx -
20 Augustus 2013 - 19:36
Marije & Tim:
Hey Laura en G, leuk om te lezen. Geert wat heb je toch een fantastische schrijfstijl, hilarisch :) Goed bezig daar in Lumezi en fijn dat er genoeg ruimte is voor avonturen. Hoe lang zitten jullie nog daar, 2 jaar al voorbij? Wij hebben tot oktober in Mtwara, we hebben het naar onze zin hier maar 2 jaar is mooi geweest, dan ook nog op reis en dan terug naar Nederland. Groeten en keep up the good work! -
20 Augustus 2013 - 20:11
Sera:
Leuk om weer wat te lezen mister G. Ik heb zin om jullie in september weer te zien en de verhalen te horen!! liefs -
20 Augustus 2013 - 21:56
Toine:
Geelt.... Ik heb me weer kapotgelachen. Thanx mate!! "Zo kan ik hier toch niet werken" hahahahah
Fijn om jullie snel weer te zien! Lekker rikken!!!! -
20 Augustus 2013 - 22:06
Annemarie:
Jullie leven nog! ;-) -
20 Augustus 2013 - 23:22
Rosita:
ha geert en laura, weer fantastisch om te lezen! wat een gemiste kans zeg, met dat luipaard! uniek!
ik hoor dat we jou geert weer gaan zien in september, bij kees op zijn verjaardag! wat een leuke verrassing!
tot dan! -
21 Augustus 2013 - 09:38
Gera En Roel:
Ha die Geert, zo kennen we je weer! Fantastisch verhaal! -
21 Augustus 2013 - 12:45
Tante Mia:
hoi laura en geert leuk weer wat te horen, het gaat gelukkig alles goed .verheug me jullie weer te zien. hier alles oke gr ome Jo tante Mia -
21 Augustus 2013 - 22:28
Jojanneke :
Baywatch style is toch het echte werk! Stoer hoor doc! In de Nederlandse HA praktijk is het momenteel rustig.. Vakantietijd dus minder 'ziekte' in deze wereld. Keep up the good work!x -
21 Augustus 2013 - 22:48
Marja:
De eerste week thuis - na ons Zambia avontuur,dacht ik constant als ik de kraan opendraaide: wij hebben wel altijd water. We hoeven nooit te denken : kan ik douchen ? Of: kan ik de wc doortrekken? Of moet ik het wc blok na mijn toiletgang vullen vanuit de ton?
Eten koken is ook veel makkelijke met een altijd functionerend fornuis. Alhoewel ook in Zambia geen probleem, want daar kookte Mr. G. Of in de grond oven of op de baola of op het elektrische fornuis. Brood, chocolade cake, pindasoep . Op mijn huwelijksdag bakte Dr Laura hoogst persoonlijk Apple Crumble cake. Wij hadden een geweldige vakantie met veel variatie.
Eerst de tourist uithangen in Livingstone, daarna op safari in South Luanga en last but not least een kijkje in de ( ziekenhuis)keuken van het Lumezi Mission Hospital onder de persoonlijke begeleiding van Dr. Rolla en Mr G. Een geheel nieuwe wereld werd door ons verkend.de mooiste vakantie ooit en terug thuis met een voldaan gevoel dat ons Nederlandje ondanks al ons gemekker zo slecht nog niet is en dat we tevreden moeten zijn als we zien hoe al die Zambianen met veel minder veel meer tevreden zijn.
Laura en Mr G. Bedankt voor alle goede zorgen -
22 Augustus 2013 - 11:52
Dolly Schippers:
Dag Laura en Geert,
Leuk weer een verslag te lezen. Dacht laatst nog zou alles goed gaan.
Geniet weer van Nederland en geniet van Zambia.
Groeten Dolly en Rik. -
26 Augustus 2013 - 01:07
Anke Jonker:
Je hoeft geen boek te kopen om avonturen te beleven: die kom je op straat wel tegen! Laat even weten wanneer jullie er zijn in september en of er een kleine borrel inzit: wij hebben met de gang toevallig op vrijdag 27 ook afgesproken. Dus als je er dan bent, mag je natuurlijk altijd aansluiten! Groeten, Anke -
01 September 2013 - 17:51
Lieke:
Oh ja.. Fernando a.k.a. 'de luipaardverjager'... Doet me toch nog altijd een beetje pijn dat we de kill hebben moeten missen... Eigenlijk zou je de foto's erbij moeten plaatsen ter illustratie.
Al nieuws van de visvijver-subsidie? Mooi dat jullie 'namen' vereeuwigd zijn op een tegel ;-) -
11 September 2013 - 23:21
Rogier:
Ha die Geert en Laura,
Heel leuk om te lezen! Ja, die Ozzies ook he, wereldverbeteraars zijn het.
Groeten uit NZ! -
20 Oktober 2013 - 17:32
Annemarie:
Het volgende verhaal heet radiostilte 2? :-P
Hoe gaat het daar? Zag aan het weerbericht dat het bij jullie super warm is. Hier is het voor de tijd van het jaar ook nog warm (dit weekend 18 tot 20 graden). Alleen jammer dat er steeds minder uren daglicht is.
Groetjes
Am
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
