Een Amerikaanse Tornado
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura en Geert
02 November 2012 | Zambia, Lusaka
Ga er maar eens aan staan: Je runt een ziekenhuis. De overheid betaalt een gedeelte van de medicijnen en het salaris van de verpleegkundigen. De kerk betaalt het ongeschoolde personeel. Als ziekenhuis moet je zorg dragen voor behuizing van het personeel, eten voor de patiënten, benzine voor patiëntentransport, het onderhoud van alle gebouwen en weet ik veel wal allemaal nog meer. De inkomsten zijn minimaal. Niemand betaalt voor de behandeling en er is geen zorgverzekering…
Kortom, een onmogelijke taak. Zuster Mbaga heeft echter een goed oog voor mogelijkheden. Zo is het natuurlijk heel handig om een VSO dokter (mij dus) in te schakelen. Of ik nou goed functioneer of niet, wij doen (met behulp van jullie giften) geregeld een aankoop essentiële medicijnen. Verder heeft ze een boekje met adressen van hulporganisaties. Deze schrijft ze, soms met succes, aan. Ze is ook een verbond aangegaan met een universiteit in Chicago. Elk half jaar komt er een nieuw groepje Amerikaanse studenten of jonge dokters het Lumezi ziekenhuis bezoeken. De opbrengsten van het gastenverblijf komen ten goede aan het ziekenhuis. Ook nemen ze veel handige spullen en medicijnen mee.. en ook wat kennis.
Een paar weken geleden bestond de Amerikaanse tornado die door Lumezi trok uit vier huisartsen, twee verpleegkundigen en een anesthesist. Vooraf had ik me nog druk gemaakt of die laatste zich hier niet zou vervelen. Zoveel ingrepen doen we nou ook weer niet…
Gelukkig (of helaas) werd het chirurgisch een hectische week. Ik was aanvankelijk stiekem nog een beetje tevreden dat ik het eerste weekend vrij had en mijn collega een druk weekend had, met maar liefst vier keizersnedes, ..en zeven overenthousiaste drukke gasten die met hem meekeken. Later de week kreeg ik mijn aandeel dubbel en dwars terug..
Het was in de loop van die week interessant om te observeren hoe de mensen hier in Lumezi, die wij nu redelijk goed kennen, reageerden op de gasten. Ook was het interessant om te zien hoe de Westerse dokters met grote ogen keken naar de gang van zaken hier. Je zag de communicatie twee kanten op mis gaan. Het “Zambiaans-Engels” was zeer moeilijk te verstaan voor de “Amerikaans-Engels” -sprekende mensen, en vice versa. Een aantal reactiemechanismen uit Lumezi: 1. “Yes doctor” zeggen, ook al heb je het helemaal niet verstaan, 2. weglopen omdat je heel dringend iets moet doen, 3 niet meer terugkomen, 4 Je wenkbrauwen optrekken en verder gaan met waarmee je bezig was (die drukke Amerikanen gaan vanzelf weer weg.) Een aantal reactiemechanismen uit Amerika: 1. Harder gaan praten, 2. Hardop (?!) twijfelen aan de intelligentie van de mensen, 3. Alle taken die je iemand eigenlijk wilt leren zelf gaan doen.
(En ik kan bovenstaand natuurlijk niet opschrijven als ik niet ook hand in eigen boezem steek: 1. Doe ik niet ook heel veel dingen zelf omdat ik zeker wil weten dat het gebeurt? 2. Men verstond mij in het begin ook helemaal niet goed! 3. Terugdenkend aan een van mijn eerste verhalen over die volvulus casus: toen kwam er niemand opdagen op de OK!)
Maar oké, een hectische week dus. Het begon maandagochtend met een bevalling op straat, net voor de ziekenhuispoort. Gelukkig huilde de baby meteen goed en kon moeder opstaan en doorlopen naar de verloskamers. Leuke tropenervaring voor de gasten! Dan visite. Het mangoseizoen is begonnen en daarmee ook het botbreukenseizoen. Daarna een stroom patiënten “wegwerken” op de OPD. Net als de Amerikanen naar het gastenverblijf zijn vertrokken om te dineren word ik bij een nieuwe patiënte geroepen. Omdat ik een hoge verdenking heb op een gescheurde baarmoeder gaan we met spoed een keizersnede doen. Die spoed valt nog niet mee, want net als ik dat besluit heb genomen valt én de stroom én het telefoon netwerk uit. Gelukkig wordt de generator aangezet en trommelt “watchman Gabriël” de dienstdoende verpleegkundige redelijk snel op. Dat er een anesthesist op bezoek is in Lumezi is natuurlijk een unicum. Zeker op het moment dat er zo een kritieke patiënt moet worden geopereerd. Omdat ik niet zeker weet of de boodschap van de watchman haar wel bereikt beginnen we alvast. Net op het moment als ik de incisie zet komen ze binnenstormen. “Who the hell” (of zoiets) “decided to give ketamine?” (uhm, dat was ik) “What are you doing?” tegen de verpleegkundige die netjes de controles aan het doen is…
Oké, het is te stressvol om nu in discussie te gaan, dat moet morgen maar. De anesthesist neemt de anesthesie over. In mijn ooghoeken zie ik dat de verpleegkundige die aanvankelijk op de patiënt moest letten in een hoekje zit. Dat is dus niet zo best. Ik hoop dat hij de volgende keer als ik hem roep nog komt.. Het bleek inderdaad een gescheurde baarmoeder. Toch wel heel fijn dat ik me een keer niet bezig hoef te houden met de anesthesie. De operatie zelf was moeilijk genoeg. Omdat het uiteindelijk goed met de patiënt afliep verliet iedereen de OK weer redelijk gelukkig.
Er volgden diezelfde week nog een aantal interessante en lastige operaties. (Foetale nood bij een hand/navelstreng prolaps, sectio na een mislukte inleiding (IUFD) bij een zeer geïnfecteerde uterus en een “gewone” obstructed labour.) Ook hebben we een necrotische vinger geamputeerd (na een slangenbeet) en een lipoom van meer dan een pond verwijderd.
Achteraf kunnen we positief zijn. Het ziekenhuis heeft weer wat inkomsten verkregen. De Amerikanen gaan naar huis na een interessante cultuur en werk-ervaring. Het OK-personeel in Lumezi heeft nu meer oog voor de bewaking van de patiënt. En “this one”… “this one” is weer blij met de relatief teruggekeerde rust.
Kortom, een onmogelijke taak. Zuster Mbaga heeft echter een goed oog voor mogelijkheden. Zo is het natuurlijk heel handig om een VSO dokter (mij dus) in te schakelen. Of ik nou goed functioneer of niet, wij doen (met behulp van jullie giften) geregeld een aankoop essentiële medicijnen. Verder heeft ze een boekje met adressen van hulporganisaties. Deze schrijft ze, soms met succes, aan. Ze is ook een verbond aangegaan met een universiteit in Chicago. Elk half jaar komt er een nieuw groepje Amerikaanse studenten of jonge dokters het Lumezi ziekenhuis bezoeken. De opbrengsten van het gastenverblijf komen ten goede aan het ziekenhuis. Ook nemen ze veel handige spullen en medicijnen mee.. en ook wat kennis.
Een paar weken geleden bestond de Amerikaanse tornado die door Lumezi trok uit vier huisartsen, twee verpleegkundigen en een anesthesist. Vooraf had ik me nog druk gemaakt of die laatste zich hier niet zou vervelen. Zoveel ingrepen doen we nou ook weer niet…
Gelukkig (of helaas) werd het chirurgisch een hectische week. Ik was aanvankelijk stiekem nog een beetje tevreden dat ik het eerste weekend vrij had en mijn collega een druk weekend had, met maar liefst vier keizersnedes, ..en zeven overenthousiaste drukke gasten die met hem meekeken. Later de week kreeg ik mijn aandeel dubbel en dwars terug..
Het was in de loop van die week interessant om te observeren hoe de mensen hier in Lumezi, die wij nu redelijk goed kennen, reageerden op de gasten. Ook was het interessant om te zien hoe de Westerse dokters met grote ogen keken naar de gang van zaken hier. Je zag de communicatie twee kanten op mis gaan. Het “Zambiaans-Engels” was zeer moeilijk te verstaan voor de “Amerikaans-Engels” -sprekende mensen, en vice versa. Een aantal reactiemechanismen uit Lumezi: 1. “Yes doctor” zeggen, ook al heb je het helemaal niet verstaan, 2. weglopen omdat je heel dringend iets moet doen, 3 niet meer terugkomen, 4 Je wenkbrauwen optrekken en verder gaan met waarmee je bezig was (die drukke Amerikanen gaan vanzelf weer weg.) Een aantal reactiemechanismen uit Amerika: 1. Harder gaan praten, 2. Hardop (?!) twijfelen aan de intelligentie van de mensen, 3. Alle taken die je iemand eigenlijk wilt leren zelf gaan doen.
(En ik kan bovenstaand natuurlijk niet opschrijven als ik niet ook hand in eigen boezem steek: 1. Doe ik niet ook heel veel dingen zelf omdat ik zeker wil weten dat het gebeurt? 2. Men verstond mij in het begin ook helemaal niet goed! 3. Terugdenkend aan een van mijn eerste verhalen over die volvulus casus: toen kwam er niemand opdagen op de OK!)
Maar oké, een hectische week dus. Het begon maandagochtend met een bevalling op straat, net voor de ziekenhuispoort. Gelukkig huilde de baby meteen goed en kon moeder opstaan en doorlopen naar de verloskamers. Leuke tropenervaring voor de gasten! Dan visite. Het mangoseizoen is begonnen en daarmee ook het botbreukenseizoen. Daarna een stroom patiënten “wegwerken” op de OPD. Net als de Amerikanen naar het gastenverblijf zijn vertrokken om te dineren word ik bij een nieuwe patiënte geroepen. Omdat ik een hoge verdenking heb op een gescheurde baarmoeder gaan we met spoed een keizersnede doen. Die spoed valt nog niet mee, want net als ik dat besluit heb genomen valt én de stroom én het telefoon netwerk uit. Gelukkig wordt de generator aangezet en trommelt “watchman Gabriël” de dienstdoende verpleegkundige redelijk snel op. Dat er een anesthesist op bezoek is in Lumezi is natuurlijk een unicum. Zeker op het moment dat er zo een kritieke patiënt moet worden geopereerd. Omdat ik niet zeker weet of de boodschap van de watchman haar wel bereikt beginnen we alvast. Net op het moment als ik de incisie zet komen ze binnenstormen. “Who the hell” (of zoiets) “decided to give ketamine?” (uhm, dat was ik) “What are you doing?” tegen de verpleegkundige die netjes de controles aan het doen is…
Oké, het is te stressvol om nu in discussie te gaan, dat moet morgen maar. De anesthesist neemt de anesthesie over. In mijn ooghoeken zie ik dat de verpleegkundige die aanvankelijk op de patiënt moest letten in een hoekje zit. Dat is dus niet zo best. Ik hoop dat hij de volgende keer als ik hem roep nog komt.. Het bleek inderdaad een gescheurde baarmoeder. Toch wel heel fijn dat ik me een keer niet bezig hoef te houden met de anesthesie. De operatie zelf was moeilijk genoeg. Omdat het uiteindelijk goed met de patiënt afliep verliet iedereen de OK weer redelijk gelukkig.
Er volgden diezelfde week nog een aantal interessante en lastige operaties. (Foetale nood bij een hand/navelstreng prolaps, sectio na een mislukte inleiding (IUFD) bij een zeer geïnfecteerde uterus en een “gewone” obstructed labour.) Ook hebben we een necrotische vinger geamputeerd (na een slangenbeet) en een lipoom van meer dan een pond verwijderd.
Achteraf kunnen we positief zijn. Het ziekenhuis heeft weer wat inkomsten verkregen. De Amerikanen gaan naar huis na een interessante cultuur en werk-ervaring. Het OK-personeel in Lumezi heeft nu meer oog voor de bewaking van de patiënt. En “this one”… “this one” is weer blij met de relatief teruggekeerde rust.
-
02 November 2012 - 18:59
Lieke:
Goed gedaan Laura! Ik snap niet alle termen, maar het klinkt indrukwekkend... Laat je niet intimideren door die Amerikanen ;-) Succes met het mangoseizoen!! -
02 November 2012 - 18:59
Lieke:
Goed gedaan Laura! Ik snap niet alle termen, maar het klinkt indrukwekkend... Laat je niet intimideren door die Amerikanen ;-) Succes met het mangoseizoen!! -
02 November 2012 - 20:03
Lotte:
Zo knap wat je daar allemaal doet!!! Veel succes nog Laura!!! X lot -
02 November 2012 - 20:23
Jessica:
Indrukwekkend verhaal zeg!! Keep up the good work doc! X -
02 November 2012 - 22:30
Francine:
Go laulau!! -
03 November 2012 - 12:23
Jojanneke:
Topper! Zo knap wat je allemaal kunt en durft! Hier is het alweer winter en bereiden we ons in NL alvast stiekem voor op de aankomst van Sinterklaas en maken we ons tegelijkertijd veel zorgen over de plannen van het nieuwe kabinet om ons heel veel geld voor zorg te laten betalen...dank voor de relativering Lau! ;-) Mijn regulier huisartsopleiding zit er inmiddels bijna op en de resterende tijd tot maart gaat ik volbrengen met verlenging door het parttime werken. Het einde is in zicht! Succes daar! xxx -
04 November 2012 - 11:31
Bibian:
Indrukwekkend hoor! Hebben wij het hier maar makkelijk :) ik had vorige week ook een lipoompje van 4 bij 4 cm :) geniet ervan en ik lees lekker mee. Over 3 weken gaan wij naar Namibië voor een vakantie. xxx -
11 November 2012 - 23:51
Marthe:
Lekker bezig Laura!! Lijkt me bijzonder om zo'n tornado mee te maken... Besef je zelf ook wel weer dat jullie al iets meer ingeburgerd zijn en dat dat niet in een paar weken kan. Supergoed dat je al die lastige operaties hebt gedaan (en zeer succesvol! :)), nu lijken de gewone operaties een eitje toch? Hier heb ik dit weekend met de chirurg mee geopereerd: hemicolectomie, hysterectomie, verwijdering van ovariumcyste, appendectomie en open cholecystectomie! Leuk om weer op OK te staan, maar ook wel fijn om even niet de eindverantwoordelijkheid te hebben en af en toe lekker te kunnen assisteren. Heb veel respect voor hoe je het doet daar!
Liefs, Marthe -
26 November 2012 - 18:43
René Héman:
Je hebt wel een vol programma zo. Dit soort Amerikaanse bezoeken bezag ik ook altijd met veel ambivalentie. Ik was altijd blij dat ze weg waren, op een enkele uitzondering na.
Je bent chirurgisch behoorlijk druk, zo te lezen.
Als ik jullie verhalen lees heb ik ik veel flashbacks, er is weinig veranderd in Zambia. Jouw dilemma's komen mij nog steeds zeer bekend voor.
Het is hard werken, maar worth it.
Succes en sterkte
René
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
