nieuw bericht
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura en Geert
30 November 2013 | Zambia, Lundazi
naar Nederland
De laatste maanden en weken vliegen voorbij en de datum van vertrek komt opeens heel snel dichtbij. Ja, we gaan weer terug naar Nederland! Meer back naar de roots kan trouwens niet, want per 1 januari ga ik werken in het ziekenhuis waar ik zelf ben geboren: Heerlen. Ik ben aangenomen voor de Gynaecologie opleiding. Super gaaf! Fijn ook om weer bij vrienden en familie in de buurt te zijn. Maar wel het einde van onze tijd in Lumezi. Het is heel raar om na twee jaar hier te vertrekken en we doen dat dan ook met gemende gevoelens.
Druk druk druk
De afgelopen maanden zijn zowel Geert als ik heel erg druk geweest. Ama Yanda draaide overuren en Geert zit soms tot 's avonds laat achter de laptop. Daar kwam soms lichte stress bij kijken als de stroom weer eens voor onbepaalde tijd uitviel. Zo net voor het regenseizoen is de stroomvoorziening minder, waarschijnlijk omdat het stuwmeer in Malawi waar onze stroom vandaan komt minder water bevat. Gelukkig, ook in verband met de temperatuur, begint het de afgelopen dagen eindelijk te regenen.
Het is ook hoogseizoen op de verloskamers. (Worden de meeste baby's in het regenseizoen verwekt?) Van massaal bloedverlies bij een vastzittende placenta waarvoor uiteindelijk een laparotomie nodig is, tot zwangerschapsstuipen, tot weer tweemaal toe een gescheurde baarmoeder. Het blijft druk en pittig.
Opvolger gezocht
Het voelt daarom ook niet goed om Lumezi te verlaten zonder opvolger. Er is hier zoveel werk en Kazumba is zijn "leave" van driekwart jaar dan wel aan het afronden, hij blijft druk met management issues voor het district en is lang niet altijd aanwezig. Heb ik het personeel juist zo goed gedrild dat ze op tijd roepen, is er dadelijk niemand meer om te roepen. Voelt toch een beetje of je men hier in de steek laat. We hebben erg ons best gedaan om een opvolger te vinden maar vooralsnog niet succesvol.
Missen
Lastig om te voorspellen wat we gaan missen maar een aantal dingen zijn wel zeker:
- de prater! De hond is absoluut niet geschikt om mee naar Nederland te nemen, maar het zal zeker lastig zijn om hem achter te laten.
- het mooie weer! Een inkoppertje, maar hoe heerlijk is het eigenlijk dat we hier elke dag buiten zijn, een lekker zonnetje hebben én dat het 's avonds wel weer goed afkoelt.
- geen hooikoorts!
- de sterren: nooit geweten dat je de melkweg daadwerkelijk kon zien. Er zijn ook vaak vallende sterren: mooi!
- het ochtendrapport: blijft een fijn begin van de dag met zang en gebed.
- de vriendelijke, opgewekte mensen: na twee jaar is iemand groeten in het Tambuka nog steeds reden om in een deuk te liggen. Ook leuk: de joelende dansende mensen als er een baby wordt geboren.
- de actie. Dat zal echt weer anders worden. Ik hoef me hier amper bezig te houden met communicatie of papierwerk.
Actie
Over actie gesproken. Afgelopen week werd ik geroepen bij een mevrouw die met een bijl in haar voet had gehakt. Terwijl ik dat hechtte kwamen er een paar huilende vrouwen binnen. Dit bleken de eerste patiënten te zijn van een autoongeluk. Het was weer een typisch ongeluk: dronken bestuurder van een truck die te hard reed, van de weg raakte, probeerde terug te sturen en kantende. Na een dik uur hadden ik alle patiënten in kaart. Er waren veel hoofdwonden en gebroken botten. Eén mevrouw was ter plekke overleden. De rest was (redelijk) stabiel. Net als ik mijn laatste spalk aanleg word ik naar de verloskamers geroepen: foetale nood. Dat werd een keizersnede. Als ik weer uit de OK kom blijkt er een nieuwe patiente op de verloskamers te stuipen. Nadat ze de nodige medicatie heeft gekregen word ik door de politie bij de overleden mevrouw van het ongeluk geroepen: of ik even officieel kan vaststellen dat ze dood is. Daar is geen twijfel over. Later komt nog de vraag of geen obductie kan doen. Nee, ze is waarschijnlijk door een hoofdletsel overleden en ik heb geen enkele ervaring (of zin) om dat te onderzoeken (lees: haar schedel op te breken).
Niet missen
Er zijn ook een aantal zaken die we niet gaan missen:
- altijd "on call" zijn is echt heel erg vermoeiend.
- nooit zeker weten dat dingen er zijn en dat ze het doen. Dit geldt zowel in het ziekenhuis als thuis. De stroom is onbetrouwbaar en water is er langer niet dan wel. In het ziekenhuis is het altijd weer een totale verrassing als medicijnen of spullen op zijn. De frustratie daarover ga ik zeker niet missen!
- ongedierte: vooral kakkerlakken (iewww!) en slangen blijven toch ook altijd eng.
- De smerige malaria profylaxis!
Out of stock
Het gaat momenteel niet goed met de (overheids)financien. De laatste “grant” die het ziekenhuis heeft binnengekregen is van juli (en dat was minder dan de helft van normaal) en het is ondertussen toch echt alweer november. Het is amper genoeg voor patiëntenvoedsel, de ambulance en de elekticiteitrekening. Daarom zijn andere projecten tijdelijk stopgezet. Geen inenting- en geen HIV- outreach meer... Gelukkig hebben we van het geld dat nog steeds binnenkomt op onze “Lumezi Rekening” weer een lading medicijnen kunnen kopen.
Geert doodt slang
Tijdens het kappen van het gras roept Monde naar Geert: "Mister G-E, come and kill a snake." Het is even zoeken maar dan zien we inderdaad een knalblauw slangetje wegschieten. Dit keer geen foto's maar hij is letterlijk gevierendeeld door mister G-E.
Hartverwarmende reacties
We krijgen heel veel lieve reactie op het feit dat we weg gaan. Door iemand die ouder is dan ik: “We will miss you. You are our mother, if there are problems you solve them.” of door iemand anders: “I hope God can give you many days to live more since you have saved so many lives.” Ik hoop zelf eigenlijk nog vele jaren te leven! Maar het is natuurlijk super leuk dat mensen laten weten dat ze het erg vinden dat we weggaan. We weten ondertussen dat in het grootste geheim voorbereidingen worden getroffen voor ons afscheidsfeest. Daarover later meer. Misschien dan wel geschreven vanuit Nijmegen, waar we over een dikke twee weken wonen!
De laatste maanden en weken vliegen voorbij en de datum van vertrek komt opeens heel snel dichtbij. Ja, we gaan weer terug naar Nederland! Meer back naar de roots kan trouwens niet, want per 1 januari ga ik werken in het ziekenhuis waar ik zelf ben geboren: Heerlen. Ik ben aangenomen voor de Gynaecologie opleiding. Super gaaf! Fijn ook om weer bij vrienden en familie in de buurt te zijn. Maar wel het einde van onze tijd in Lumezi. Het is heel raar om na twee jaar hier te vertrekken en we doen dat dan ook met gemende gevoelens.
Druk druk druk
De afgelopen maanden zijn zowel Geert als ik heel erg druk geweest. Ama Yanda draaide overuren en Geert zit soms tot 's avonds laat achter de laptop. Daar kwam soms lichte stress bij kijken als de stroom weer eens voor onbepaalde tijd uitviel. Zo net voor het regenseizoen is de stroomvoorziening minder, waarschijnlijk omdat het stuwmeer in Malawi waar onze stroom vandaan komt minder water bevat. Gelukkig, ook in verband met de temperatuur, begint het de afgelopen dagen eindelijk te regenen.
Het is ook hoogseizoen op de verloskamers. (Worden de meeste baby's in het regenseizoen verwekt?) Van massaal bloedverlies bij een vastzittende placenta waarvoor uiteindelijk een laparotomie nodig is, tot zwangerschapsstuipen, tot weer tweemaal toe een gescheurde baarmoeder. Het blijft druk en pittig.
Opvolger gezocht
Het voelt daarom ook niet goed om Lumezi te verlaten zonder opvolger. Er is hier zoveel werk en Kazumba is zijn "leave" van driekwart jaar dan wel aan het afronden, hij blijft druk met management issues voor het district en is lang niet altijd aanwezig. Heb ik het personeel juist zo goed gedrild dat ze op tijd roepen, is er dadelijk niemand meer om te roepen. Voelt toch een beetje of je men hier in de steek laat. We hebben erg ons best gedaan om een opvolger te vinden maar vooralsnog niet succesvol.
Missen
Lastig om te voorspellen wat we gaan missen maar een aantal dingen zijn wel zeker:
- de prater! De hond is absoluut niet geschikt om mee naar Nederland te nemen, maar het zal zeker lastig zijn om hem achter te laten.
- het mooie weer! Een inkoppertje, maar hoe heerlijk is het eigenlijk dat we hier elke dag buiten zijn, een lekker zonnetje hebben én dat het 's avonds wel weer goed afkoelt.
- geen hooikoorts!
- de sterren: nooit geweten dat je de melkweg daadwerkelijk kon zien. Er zijn ook vaak vallende sterren: mooi!
- het ochtendrapport: blijft een fijn begin van de dag met zang en gebed.
- de vriendelijke, opgewekte mensen: na twee jaar is iemand groeten in het Tambuka nog steeds reden om in een deuk te liggen. Ook leuk: de joelende dansende mensen als er een baby wordt geboren.
- de actie. Dat zal echt weer anders worden. Ik hoef me hier amper bezig te houden met communicatie of papierwerk.
Actie
Over actie gesproken. Afgelopen week werd ik geroepen bij een mevrouw die met een bijl in haar voet had gehakt. Terwijl ik dat hechtte kwamen er een paar huilende vrouwen binnen. Dit bleken de eerste patiënten te zijn van een autoongeluk. Het was weer een typisch ongeluk: dronken bestuurder van een truck die te hard reed, van de weg raakte, probeerde terug te sturen en kantende. Na een dik uur hadden ik alle patiënten in kaart. Er waren veel hoofdwonden en gebroken botten. Eén mevrouw was ter plekke overleden. De rest was (redelijk) stabiel. Net als ik mijn laatste spalk aanleg word ik naar de verloskamers geroepen: foetale nood. Dat werd een keizersnede. Als ik weer uit de OK kom blijkt er een nieuwe patiente op de verloskamers te stuipen. Nadat ze de nodige medicatie heeft gekregen word ik door de politie bij de overleden mevrouw van het ongeluk geroepen: of ik even officieel kan vaststellen dat ze dood is. Daar is geen twijfel over. Later komt nog de vraag of geen obductie kan doen. Nee, ze is waarschijnlijk door een hoofdletsel overleden en ik heb geen enkele ervaring (of zin) om dat te onderzoeken (lees: haar schedel op te breken).
Niet missen
Er zijn ook een aantal zaken die we niet gaan missen:
- altijd "on call" zijn is echt heel erg vermoeiend.
- nooit zeker weten dat dingen er zijn en dat ze het doen. Dit geldt zowel in het ziekenhuis als thuis. De stroom is onbetrouwbaar en water is er langer niet dan wel. In het ziekenhuis is het altijd weer een totale verrassing als medicijnen of spullen op zijn. De frustratie daarover ga ik zeker niet missen!
- ongedierte: vooral kakkerlakken (iewww!) en slangen blijven toch ook altijd eng.
- De smerige malaria profylaxis!
Out of stock
Het gaat momenteel niet goed met de (overheids)financien. De laatste “grant” die het ziekenhuis heeft binnengekregen is van juli (en dat was minder dan de helft van normaal) en het is ondertussen toch echt alweer november. Het is amper genoeg voor patiëntenvoedsel, de ambulance en de elekticiteitrekening. Daarom zijn andere projecten tijdelijk stopgezet. Geen inenting- en geen HIV- outreach meer... Gelukkig hebben we van het geld dat nog steeds binnenkomt op onze “Lumezi Rekening” weer een lading medicijnen kunnen kopen.
Geert doodt slang
Tijdens het kappen van het gras roept Monde naar Geert: "Mister G-E, come and kill a snake." Het is even zoeken maar dan zien we inderdaad een knalblauw slangetje wegschieten. Dit keer geen foto's maar hij is letterlijk gevierendeeld door mister G-E.
Hartverwarmende reacties
We krijgen heel veel lieve reactie op het feit dat we weg gaan. Door iemand die ouder is dan ik: “We will miss you. You are our mother, if there are problems you solve them.” of door iemand anders: “I hope God can give you many days to live more since you have saved so many lives.” Ik hoop zelf eigenlijk nog vele jaren te leven! Maar het is natuurlijk super leuk dat mensen laten weten dat ze het erg vinden dat we weggaan. We weten ondertussen dat in het grootste geheim voorbereidingen worden getroffen voor ons afscheidsfeest. Daarover later meer. Misschien dan wel geschreven vanuit Nijmegen, waar we over een dikke twee weken wonen!
-
30 November 2013 - 13:18
Dolly Schippers:
Dag Laura en Geert,
Sterkte met het vertrek en het afsluiten van de Lumezi perioden. Fijn dat jullie alle twee aan de slag kunnen in Nederland vanuit Nijmegen. Blijf deze berichtgeving voortzetten over opleiding en baan. Succes in baan en opleiding.Tot ziens volgend jaar Dolly en Rik. -
30 November 2013 - 16:24
Michel:
Hee lui, veel succes met de laatste loodjes daar. En uiteraard leuk dat jullie in Nijmegen komen wonen!
De herfstbokjes staan al koud!
Koos en Rita ik weet niet of ik door jullie verhalen over de valse zuster nu nog wel zo rustig ga slapen;-)
Michel -
30 November 2013 - 18:37
Christien Heman:
Jemig wat is de tijd snel gegaan!
We wensen jullie veel plezier met het afscheid, zóveel geiten op het vuur en zóveel bier dat het hele dorp ziek is, dan is het in orde. Sterkte hoor!!!!
-
30 November 2013 - 20:23
Annelies:
Wat is dat snel gegaan!
Geniet nog van de laatste twee weken, en tot gauw!
XXX Annelies -
01 December 2013 - 11:11
Leon Imandt:
Dag Laura en Geert,
Fijn die opleidingsplaats maar ik weet hoe moeilijk het is afscheid te nemen van het warme Zambia. Jullie hebben heel veel goeds gedaan voor Lumezi Hospital. Sr. Mbaga en de anderen zullen altijd met dankbaarheid aan jullie terugdenken.
Hartelijke groeten en sterkte met wennen aan Nederland,
Leon -
01 December 2013 - 16:15
Cindy:
Het zal inderdaad een dubbel gevoel zijn....gek zeg na al die tijd...
Wel heel fijn dat jullie weer naar Nederland komen! -
01 December 2013 - 20:41
Jessica:
Jee, dat is snel gegaan zeg! Geniet nog even van al het moois in Zambia, en alvast een goede terugreis gewenst! xxx Jessica -
02 December 2013 - 08:38
Jojanneke:
Goh nog twee weken...hier breekt de winter aan dit weekend met winterse neerslag dus dat wordt flink wennen! Misschien kun je de dagopening en het joelen en dansen in Heerlen gaan invoeren! Alleen schat ik in dat de rustige ingetogen Limburgers hier wel even zouden moeten wennen! Sterkte met afscheid nemen. xxx -
04 December 2013 - 14:54
Tante Mia:
hallo LAURA EN GEERT JULLIE KUNNEN DE DAGEN GAAN AFTELLEN, HET GAAT NU HEEL VLUG. WE VERHEUGEN ONS OP JULLIE THUIS KOMST .IK WENST JULLIE HEEL VEEL STERKTE BIJ HET AFSCHEID, EN EEN HELE GOEDE REIS NAAR HUIS TOT VLUG GR TANTE MIA OME JO -
06 December 2013 - 00:50
Claudia:
Alvast een heel welkom thuis!!! En al die ervaringen die jullie hebben opgedaan nemen jullie mooi mee naar huis! Xx -
06 December 2013 - 16:45
Anke Jonker:
Nijmegen: here you come! Altijd mooi en over het weer hoef je je geen zorgen te maken: ♪Nijmegen, Nijmegen♫ Altijd zon en nooit eens regen!♪ tot snel in NL! (en Geert: gefeliciteerd met je verjaardag!) -
10 December 2013 - 16:06
Jules:
Succes met de laatste loodjes! Zal wel weer even wennen zijn dadelijk in Nederland.
De biertjes staan koud in Venlo! Lekker dichtbij nu jullie in Nijmegen gaan wonen.
Geert nog proficiat met je verjaardag!
Tot snel.
Groet,
Jules -
10 December 2013 - 16:44
Manfred Gerrits:
Beste Laura en Geert,
Met veel belangstelling heb ik al jullie wederwaardigheden in Lumezi gevolgd en jullie hebben inderdaad veel meegemaakt ginds. Ik kan me goed voorstellen dat de locals jullie erg zullen gaan missen, zeker nu er nog geen opvolging is. Intussen wil ik Laura van harte feliciteren met de opleidingsplaats gynaecologie; in Lumezi zal zeker een goede praktische basis hiervoor gelegd zijn. Ik wens jullie nog fijne dagen toe in Afrika, een behouden thuiskomst en een goede start voor de verdere toekomst met intussen ook zalige feestdagen bij jullie familie.
Hartelijke groet,
Manfred
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
