Sonny
Door: Laura en Geert
Blijf op de hoogte en volg Laura en Geert
12 December 2012 | Zambia, Lundazi
Sonny is dood. Afgelopen zaterdag kwam de buurvrouw het nieuws 's ochtends vroeg vertellen. Op haar aanwijzingen vonden we hem langs de grote weg bij de markt. Waarschijnlijk een aanrijding, maar omdat hij geen zichtbare verwondingen had, kan het ook een slangenbeet of een vergiftiging door mensen zijn geweest. Het maakt ook niet veel uit. We hebben hem ontdaan naar huis gedragen en in de kuil achter ons huis verbrand, waar we normaal het afval verbranden; één van Sonny's lievelingsplekken.
Begin maart droegen we hem voor het eerst naar huis, toen nog op één hand. Een kleine, vieze puppy met vlooien en een pussende wond op zijn kop. Van de navelstreng, sure! Na een eerste moeilijke, piepende nacht zonder zijn familie ging het snel beter met hem. Monde heeft ons nog vaak uitgelachen om hoe wij met Sonny omgingen. Een handdoek om op te liggen en speeltjes, dat is toch niks voor een hond. Wij vonden hem behoorlijk Afrikaans. Hij heeft nooit een riem of halsband omgehad en was vrij te gaan en te staan waar hij wilde.. Sonny was meteen dikke vrienden met Boogie de imposante buurhond. Boogie is de schrik van Lumezi. Wij waren vooral bang dat Boogie onze pup met huid en haar op zou eten. Sonny sprong echter onbevreesd en vrolijk naar de bek van de 5x grotere hond en een vriendschap was geboren.
Sonny groeide als kool en werd een nieuwsgierig en trouw beest. Hij kon kippenbotten in een paar minuten verslinden en was dol op melk en op de gedroogde visjes van de markt. Hij was bij de buren graag de hond in de (nshima) pot. De hele dag liep hij achter ons aan: bij het rennen, het wandelen in de omgeving, naar de markt en in het ziekenhuis. In het begin was het nog wel aandoenlijk, zo'n pup onder de bedden op de kinderafdeling. Toen hij wat groter werd was hij in het ziekenhuis niet meer te houden. Hij keek om de hoek van de deur van de verloskamers en ging tijdens een mis onder het altaar te liggen. Hij genoot van zijn privileges als mzungu hond; niemand durfde een steen naar hem te gooien of een schop te geven. We hebben hem toen geleerd thuis te blijven, door hem in nekvel te pakken en terug naar huis te slepen, net zolang tot hij verontwaardigd thuis bleef. Hij ging zich als puber steeds meer op zijn roedel met de buurhonden storten, vooral ook letterlijk: achter de kippen aanrennen of in koor janken naar de maan, als een stel wolven. Aandoenlijk bleef hij wel: elke keer als hij ons zag, ging hij enthousiast piepen en enorm met zijn staart zwiepen, waarbij zijn middel dubbelsloeg.
Nu hij dood is, missen we hem heel erg. Hoewel we normaal toch niet snel van de leg zijn, zaten we het afgelopen weekend stuk. Sonny was onze meest directe verbinding met Lumezi: met het huis, de omgeving, de buren en de mensen op straat, mede door Sonny werd Lumezi snel ons thuis. Hij maakte ons vrolijk wanneer we gefrustreerd of verveeld waren. Bijzonder dat het beestje in tien maanden tijd zo belangrijk kon worden. Hij zal hoe dan ook één van onze beste herinneringen aan Afrika blijven. Als meest beschreven en gefotografeerde hond van Zambia moet dat lukken.
Begin maart droegen we hem voor het eerst naar huis, toen nog op één hand. Een kleine, vieze puppy met vlooien en een pussende wond op zijn kop. Van de navelstreng, sure! Na een eerste moeilijke, piepende nacht zonder zijn familie ging het snel beter met hem. Monde heeft ons nog vaak uitgelachen om hoe wij met Sonny omgingen. Een handdoek om op te liggen en speeltjes, dat is toch niks voor een hond. Wij vonden hem behoorlijk Afrikaans. Hij heeft nooit een riem of halsband omgehad en was vrij te gaan en te staan waar hij wilde.. Sonny was meteen dikke vrienden met Boogie de imposante buurhond. Boogie is de schrik van Lumezi. Wij waren vooral bang dat Boogie onze pup met huid en haar op zou eten. Sonny sprong echter onbevreesd en vrolijk naar de bek van de 5x grotere hond en een vriendschap was geboren.
Sonny groeide als kool en werd een nieuwsgierig en trouw beest. Hij kon kippenbotten in een paar minuten verslinden en was dol op melk en op de gedroogde visjes van de markt. Hij was bij de buren graag de hond in de (nshima) pot. De hele dag liep hij achter ons aan: bij het rennen, het wandelen in de omgeving, naar de markt en in het ziekenhuis. In het begin was het nog wel aandoenlijk, zo'n pup onder de bedden op de kinderafdeling. Toen hij wat groter werd was hij in het ziekenhuis niet meer te houden. Hij keek om de hoek van de deur van de verloskamers en ging tijdens een mis onder het altaar te liggen. Hij genoot van zijn privileges als mzungu hond; niemand durfde een steen naar hem te gooien of een schop te geven. We hebben hem toen geleerd thuis te blijven, door hem in nekvel te pakken en terug naar huis te slepen, net zolang tot hij verontwaardigd thuis bleef. Hij ging zich als puber steeds meer op zijn roedel met de buurhonden storten, vooral ook letterlijk: achter de kippen aanrennen of in koor janken naar de maan, als een stel wolven. Aandoenlijk bleef hij wel: elke keer als hij ons zag, ging hij enthousiast piepen en enorm met zijn staart zwiepen, waarbij zijn middel dubbelsloeg.
Nu hij dood is, missen we hem heel erg. Hoewel we normaal toch niet snel van de leg zijn, zaten we het afgelopen weekend stuk. Sonny was onze meest directe verbinding met Lumezi: met het huis, de omgeving, de buren en de mensen op straat, mede door Sonny werd Lumezi snel ons thuis. Hij maakte ons vrolijk wanneer we gefrustreerd of verveeld waren. Bijzonder dat het beestje in tien maanden tijd zo belangrijk kon worden. Hij zal hoe dan ook één van onze beste herinneringen aan Afrika blijven. Als meest beschreven en gefotografeerde hond van Zambia moet dat lukken.
-
12 December 2012 - 12:22
Francine:
Vind jullie zo zielig!
Een superdikke virtuele knuffel en een aai over de bol voor jullie allebei!
xx -
12 December 2012 - 12:27
Brigitte En Hein:
Beste Geert en Laura,
Wat vreseliijk als je zo je hond terug moet vinden! Wij krijgen het er koud van. Ik kan me voorstellen dat jullie hem vreselijk missen. Een trouwe vriend ,en voor jullie ook nog een verbinding naar de mensen in het dorp.
Heel veel sterkte gewenst.Hein,Brigitte,Philip en Cathelijne -
12 December 2012 - 15:02
Pieter:
Wat een verdrietig verhaal.
Maar hij heeft een prachtig leventje gehad dankzij jullie.
Lekker vrij zonder riem en veel aandacht en liefde (veel meer dan Afrikaanse honden gewend zijn).
Beter kan een hond zich niet wensen.
Misschien moeten jullie er nu niet aan denken en missen jullie Sonny veel te veel, maar neem een nieuwe hond. Geen beter middel tegen somberte dan een hond.
-
12 December 2012 - 17:12
Christien Héman:
Eeeh, wat jammer van zo'n mooi dier en vreselijk om zo'n fijn vriendje te moeten missen! Ja gauw een andere pup de kans op zo'n topleven geven. En je huilt nergens lekkerder dan in een kleine hond, vlooien geen bezwaar -
12 December 2012 - 17:46
Cindy Vorst:
Wat ontzettend verdrietig! Ik schrok ervan...
Heel veel knuffels voor jullie!
Liefs Cindy -
12 December 2012 - 18:41
Lilian:
wat een naar verhaal.
misschien een troost dat zijn korte leven een mooi leven was dankzij jullie.
xxx -
12 December 2012 - 18:47
Peter Keldermann:
zelf heb ook een sonny maar hij heet faust
kan me voorstellen dat je er verdrietig van bent
ze betekenen veel in je leven gauw op naar een puppy
zou een mooi kerstkadoo zijn veelsterkte en prettige kerst
peter -
12 December 2012 - 19:55
Michel:
Heel erg jammer dat Sonny al zo jong dood is gegaan. Ik begrijp uit het verhaal dat hij, naast jullie hond, ook een deel van jullie Afrika belevenissen vormde.
Een kleine troost is misschien dat Sonny het beste leven van alle honden in Afrika gehad! -
12 December 2012 - 22:25
Rosita:
he, wat zielig nou! voor sonny en voor jullie. het leven is hard in afrika, niet alleen voor mens, maar ook voor dier. veel sterkte! -
12 December 2012 - 23:10
Lieke:
Ach toch..wat een triest bericht dat Sonny dood is. En ook zo naar dat jullie hem zelf in de tuin hebben moet en cremeren. Bewaar maar veel goede herinneringen en foto's van hem, hij is onlosmakelijk verbonden aan jullie Zambiatijd. Rest in peace Sonny.. -
13 December 2012 - 01:25
Claudia En Jan:
Sterkte met het verlies van Sonny... :-( Groetjes van ons -
13 December 2012 - 18:27
Annelies:
Echt vreselijk rot nieuws! Sterkte, denk aan jullie. -
13 December 2012 - 18:44
Anabela Houben:
Honden zijn lieve trouwe dieren kinderen( zo noem ik ze altijd)
Verdrietig verhaal maar ook weer een mooi verhaal hoe jullie zo lief zijn geweest in zijn korte leventje. Veel knuffels van Anabela vrouw van je neef Chris -
14 December 2012 - 10:43
Dolly En Rik:
dag Laura en geert.
Wat triest om Sonny zo terug te vinden. We hopen dat er weer een andere pup op jullie erf komt om vertroeteld te worden en gezelligheid te brengen. Dolly en Rik. -
15 December 2012 - 16:00
Jessica:
Ah, wat een triest verhaal zeg. Ik leef met jullie mee... Sterkte de komende tijd. Liefs x Jessica -
18 December 2012 - 19:06
Sonja:
Hallo Laura en Geert, Michel belde me en vertelde dat jullie verdrietig waren vanwege jullie maatje. Als je hier in Nederland je hondje moet missen, is dat verdrietig en heb je rotdagen. Maar in de situatie waarin jullie nu leven is dat wellicht nog anders, moeilijker ook. Ik denk zomaar, en mogelijk zit ik er naast, dat je enthousiast naar het land vertrekt, met veel optimisme en vooral ook idealisme. Wellicht heb je daarvan al wat in moeten leveren omdat je tegen muren oploopt waarvan je niet kon bedenken dat ze er waren. Maar dat hondje met zijn aanhankelijkheid en eigenwijzigheid had jullie hart geraakt en nu mis je hem verschrikkelijk.
Het lijkt me erg moeilijk! Ik vind jullie zo moedig.
Stuur jullie warme groetjex, Sonja* -
20 December 2012 - 10:28
Jules:
Jammer van Sonny! I know the feeling. Nu weer een leuke nieuwe pup!
Groet,
Jules
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
