Door dik en dun

Thuis
We zijn weer thuis in Lumezi. Na ons bezoek in Nederland kunnen we de blauwe luchten en de warme zon zeker op waarde schatten. Hoewel we waren voorbereid op een cultuurshock in Nederland, viel het alleszins mee. Alles is anders dan in Zambia, maar ook zo heerlijk vertrouwd: even gewoon Nederlands praten en in de auto stappen en dan ben je in twee uur aan de andere kant van het land. Ook heel fijn: de hele planning gaat volgens afspraak (in Zambia nog nooit voorgekomen!!) en we kunnen heel veel doen in korte tijd. Heel erg fijn om iedereen (al is het soms te kort) weer te zien! Grappig trouwens: tijdens ons bezoek in Nederland vonden mensen ons dun en bruin, hier terug in Lumezi complimenteert men ons na de korte vakantie dat we er wit en dik uitzien. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen…

Actiedag op de Theresiaschool in Berlicum
Dik of dun, we voelen ons gesteund door de giften die we vanuit Nederland krijgen uit verschillende hoeken. Zo hebben we twee extra koffers met gazen, verbanden, kiwi’s, katheters, medicijnen en andere spullen mee kunnen nemen. Volgende week is de actiedag van de Theresiaschool in Berlicum. In aanloop naar deze dag hebben we tijdens ons bezoek de leerlingen van groep 1 tot en met 8 uitleg gegeven over de kinderen in Afrika, het ziekenhuis en malaria. Erg leuk, want de kinderen waren ontzettend geïnteresseerd en konden grappig uit de hoek komen. We zijn bestookt met honderden vragen, zoals: “waarom kunnen jullie Nederlands praten als je in Afrika woont?” en “waarom zijn jullie niet zwart?,” maar ook “gaan kinderen daar dood aan malaria?” en “waarom slapen ze dan niet onder een net?”

Rondje ziekenhuis
Ons flitsbezoek aan Nederland, was ondanks het koude weer, een warm bad en ik kan weer met hernieuwde energie de problemen in het ziekenhuis aan. Na één dag in Lumezi werd ik alweer ’s nachts geroepen. Keizersnede, bleek (wederom) een gescheurde baarmoeder, maar gelukkig een levende baby. Het zette me wel meteen weer op scherp.

Op de afdelingen zie ik veel problemen die ik nu in een oogopslag herken maar die niet makkelijker worden in het oplossen. Zo liggen op de kinderafdeling veel ondervoede kinderen. Als de ergste infecties zijn behandeld en het oedeem is weggetrokken na bijvoeding gaan de meeste weer naar huis ..om dan een paar weken later weer terug te komen.

Het is ook nog steeds regenseizoen en er is veel malaria. Op de polikliniek komen elke dag honderden mensen met malaria. En “opeens” is dan de quinine op. Gelukkig hadden wij dit enigszins voorzien en meegenomen uit Lusaka.

Speerpunt blijft de werkzaamheden op de verloskamers. Na een jaar in Lumezi gaan sommige dingen misschien iets beter maar ik word nog steeds vaak te laat ergens bij geroepen. Problemen in de zwangerschap worden vaak niet opgemerkt (te hoge bloeddruk, suikerziekte) en er zijn er in de vier dagen dat we in Lumezi zijn alweer vier 15-jarige meisjes bevallen. Mijn wekelijkse training over het omgaan met noodgevallen bij de bevalling gaat nu meer dimensie krijgen met de gearriveerde oefenpop waarmee we een situatie nog beter kunnen nabootsen. Kortom genoeg te doen.

Bezoek
En we hebben ook weer leuke dingen om naar uit te kijken want er is een bezoek van Sera en Bas gepland, Lieke en Michel komen in mei en ouders en zusje Héman in juni. Dat zijn natuurlijk weer mooie excuses om te kijken hoe South Luangwa er dit jaar uit ziet!