Padoka Padoka

Padoka Padoka kan het antwoord zijn op zo’n beetje alle vragen. Het kan zowel ‘beter’, ‘gaat wel’, ‘slecht’, ‘beetje bij beetje’ ‘langzaam’ en alles daar tussen in betekenen, afhankelijk van de toon. Padoka padoka (beetje bij beetje) begint het werk hier te wennen. Ik heb ondertussen zowel succes als frustratie meegemaakt. Meestal gaan dingen padoka (langzaam). Ervaring leert dat ik de verrichtingen die ik wil doen het beste in de ochtend kan doen, want ’s middags is er vaak geen gekwalificeerd personeel. Mede daarom maak ik - ook voor mijn eigen gemoedsrust - aan het eind van de dag weer een rondje over de kinderafdeling.

Een aantal redenen waarom dingen tijd kosten:
- Er zijn geen spullen: Een vrouw is opgenomen met een gebroken arm en het gips is op…
- Er moet eerst gediscussieerd worden met de familie: bij een verdenking hersenvliesontsteking kan je niet zomaar een lumbaal punctie doen. Het bijgeloof is groot en als een kind overlijdt, geeft men de schuld aan de ruggenprik. Er moet dus eerst toestemming gegeven worden door de vader, die natuurlijk net niet aanwezig is.
- Er zijn geen mensen: personeel kan soms niet komen werken omdat ze 1) voor hun zieke kind moeten zorgen 2) ze hun achterstallige salaris gaan ophalen in het overheidsziekenhuis waar ze twee jaar geleden hebben gewerkt 3) ze geen zin hebben en claimen malaria te hebben 4) er een vergadering is en 5) omdat er ook een absoluut tekort aan personeel is.

Een paar voorbeelden van de casuïstiek:

Casus 1: Volvulus frustraties
Ik heb ondertussen geleerd dat de eerste diagnose waaraan je moet denken bij een patiënt met een ileus een volvulus is. (=vastgelopen darm met als oorzaak een draaiing.) Dat komt hier veel voor. Een patiënt meldde zich alsof hij was weggelopen uit “King”: man, enorm opgezette buik, ileus, maar niet al te ziek of pijnlijk. Röntgenfoto liet geen ruimte voor twijfel. Als enthousiaste naïeveling las ik verder in “King” hoe ik dit probleem het beste kon oplossen. In 50% van de gevallen kan je het acute probleem oplossen door middel van een geïmproviseerde sigmoidoscopie. (=darm terugdraaien). Het was weekend dus ik had met behulp van de schoonmaker aan de patiënt uitgelegd wat het probleem was en wat we er aan zouden doen. Hij ging akkoord en ik liet de verpleegkundigen die oproepdienst voor de OK hadden halen. Twee uur later waren ze er nog steeds niet in verband met reden nummer 3. Met stoom uit mijn oren besloot ik dat ik dan maar mijn collega Kazumba om assistentie te vragen. Hij kwam gelukkig wel. De patiënt was echter behoorlijk bang geworden. Ondanks een langdurig gesprek met Kazumba weigerde hij elke ingreep, zowel operatief als conservatief. Dan hij dan eventueel dood zou gaan aan zijn behandelbare ingreep nam hij op de koop toe. De man is naar huis vertrokken...


Casus 2: kindergeneeskunde vraagtekens
De meeste kinderen heb malaria of een longontsteking. Als ze niet te laat komen zijn ze meestal goed te behandelen. Soms echter is het tasten in het duister: Tijdens mijn avond ronde over de kinderafdeling trof ik een ziek jochie van 4 jaar. Hij was opgenomen met een longontsteking, maar na vier dagen antibiotica aan de beterende hand. Nu had hij opeens een enorm opgezette buik. Hij had duidelijk pijn en huilde blijkbaar de hele dag al geagiteerd. Ik had geen idee wat het probleem was maar dacht aan een acuut chirurgisch probleem (ingeklemde hernia, invaginatie, Meckel divertikel). Met de frustraties van de vorige dag was ik zeer positief verrast door de verpleegkundige die na haar ochtenddienst was gebleven. De middagploeg was niet komen opdagen en ze wilde de zaal niet alleen laten. Ook kwam de radiologie assistent zonder morren snel opdagen voor een röntgenfoto. Dit viel nog niet mee. Met het middeleeuwse apparaat en maar 1 loodschort ter bescherming was het lastig het zieke kind goed te positioneren. Ook dit is tropengeneeskunde: omdat in de ontwikkelkamer de rode lamp kapot is moet de foto op de tast worden ontwikkeld. Dus ook op het gevoel 30 sec tellen voor het ontwikkelen en 30 sec voor het fixeren. Na vier pogingen hadden we een foto waar ik niet heel veel van kon zeggen behalve dat er geen vrije lucht in de buik zat en geen duidelijke ileus. Geen noodzaak dus om de jongen met spoed door te sturen naar een chirurg die kinderen kan opereren. Ik heb nog steeds geen idee wat dit kind mankeerde, maar hij knapt nu gelukkig goed op met andere antibiotica.

Casus 3: Keizersnede succes
Ik ging bijna denken dat de vrouwen hier alleen maar spontaan bevallen. Toch niet. Een aantal dagen geleden werden we om 01:30 uit ons bed getrommeld door de nachtwaker. Hij had een briefje bij zich van de ‘nurse on duty’. (zie foto’s) Het draaide uit op mijn eerste solo keizersnede. Zweet op de rug, maar… de patiënt en baby zijn oke: Hb is prima, ze loopt alweer rond en plast heldere urine. Yes!