Gemengde gevoelens

Een paar weken geleden had ik eindelijk weer eens vrij weekend. Ik was er wel aan toe. Om de week heb ik weekenddienst. En de afgelopen tijd is mijn collega veel weg geweest, dus dan is het extra druk. De vrijdagmiddag voor dit weekend was zwaar. We probeerden een kindje te reanimeren. Hij had malaria en stopte met ademen terwijl ik hem onderzocht. Beademen en het toedienen van medicijnen was tevergeefs. Ik kwam aangeslagen thuis.

Een vrij weekend dus, dat was fijn. Zondagochtend belde mijn collega: er was een patiënte op maternity die zorg nodig had. Hij moest helaas weg. Of ik even wilde kijken. De patiënte was naar het ziekenhuis gekomen omdat de bevalling te lang duurde en er een armpje naar buiten stak. De baby was dood. Wat te doen? De stelregel is ‘doe nooit een keizersnede op een dood kind, daar schaad je de moeder alleen mee.’ De moeder had pijn, haar urine was bloederig. De ontsluiting 7 centimeter. Krijg ik het kind er wel uit? Zou de baarmoeder gescheurd zijn? Ik besloot een keizersnede te doen. De baarmoeder bleek niet gescheurd… Verkeerde beslissing dus.

De volgende week werd niet rustiger. Maandag bleek dat mijn collega weer de hele week weg moet. Dinsdagnacht werd ik uit mijn bed gehaald voor een afschuwelijke casus. Weer een veel te lange bevalling. De moeder in shock, het kind dood. De verpleegkundige had gelukkig snel twee infusen geprikt en de bloeddruk werd weer meetbaar. Weer twijfel. Geen keizersnede op een dood kind. Leer van je fouten! Maar nu dacht ik een scheur in de baarmoeder te voelen. Ook nu was de urine weer bloederig. Ik besloot een keizersnede te doen. Op de OK raakte ze opnieuw in shock. Wat te doen? ‘Nooit opereren op een instabiele patiënt.’ Maar wat dan? Moet ik haar dood laten gaan? We probeerden zo veel mogelijk vocht in haar te pompen terwijl we wachtten op bloed. Dezelfde voortvarende verpleegkundige vroeg ondertussen de familie opnieuw toestemming voor de operatie. Nu met de vermelding dat de kans groot was dat ze op de OK dood zou gaan. We kregen toestemming. De buik was een ravage: de baarmoeder aan gort en veel bloed in de buik. Weer moest ik beslissen: de baarmoeder verwijderen of proberen te hechten? Ik besloot dat laatste. Ik was eerlijk gezegd verbaasd dat de patiënte nog leefde toen we de buik dicht maakten.

De volgende ochtend werd ik gefeliciteerd met het succes. Het gaf een beetje een wrang gevoel. Nu ze leeft heb ik iets goeds gedaan, als ze was overleden was het ons eerste overlijden in deze OK geweest… Op het ene moment ben ik euforisch over het slagen van de operatie, op het andere moment vraag ik me af of het wel verantwoord is wat ik hier allemaal doe.

Het volgende weekend had ik weer dienst. Een slangenbeet, weer een keizersnede en een zieke chief houden me van de straat. De behanding van deze laatst VIP is buitengewoon interessant. Alleen de VIP-verpleegkundigen is toegestaan om de bloeddruk te meten en de gewapende lijfwacht geeft een heel andere sfeer aan de mannenafdeling. Gezien het gezondheidsadvies dat ik de chief heb meegegeven vonden we het niet verantwoord om de -op Almeers-Ghanees advies- gekochte fles Bols aan hem cadeau te geven! De pastoor wist er gelukkig wel raad mee.

Nadat de collega weer terug was van zijn workshop heb ik weer wat tijd kunnen besteden aan mijn eigen projecten. Ik geef elke vrijdag een uur trainingen in verloskundige handelingen. Vooral het ongeschoolde personeel is erg leergierig en het is erg leuk om in de praktijk terug te zien dat ze dingen toepassen. Hier krijg ik weer nieuwe energie van!
Daarnaast ben ik een protocol aan het maken voor de zorg voor te kleine of zieke baby’s. We hebben op het moment 3 kinderen onder de 1,5 kg! Ook zielig, maar dan anders: laatst was er een jongetje met als voornaam ‘Hitler’. Je kunt er van alles van zeggen, maar het is in ieder geval weer eens wat anders dan ‘Happy’.

Na een paar hectische weken kon de vakantie met Emmylou en Daniel niet beter zijn gepland! South Luangwa was wederom prachtig. Het is nu alweer een stuk droger dan de vorige keer dat we hier waren. Dat maakte het dieren spotten nóg gemakkelijker. Ook was het nu mogelijk om een wandelsafari te doen. Erg leuk! Na de wandelsafari liepen we enthousiast en ietwat onnadenkend naar onze tent. Hier troffen we een kudde olifanten aan. Wat een machtig mooie maar ook indrukwekkende en grote beesten. Een jong mannetje besnuffelde de auto die naast de tent stond geparkeerd. Wij gingen maar snel de tent in!

Vier dagen van bijkletsen, lekker eten en dieren spotten in South Luangwa gingen veel te snel voorbij. Nadat we op de terugweg in Chipata - als een kind in een snoepwinkel - inkopen hadden gedaan vertrokken we weer naar Lumezi. Dit keer met lifters Emmylou en Daniel achterin de landcruiser. Onze eerste gasten in Lumezi werden hartelijk ontvangen. We hadden nog nooit zoveel inloop in ons huis gehad van nieuwsgierige buren. Een wandeling door de omgeving van Lumezi trok behoorlijk wat aandacht. Emmylou en Daniel voelen zich BN-er (of BZ-aan?). Toch is het leven in Lumezi vooral heel erg rustig. Na een bezoek aan de markt, school, kerk en ziekenhuis heb je alles weer gezien. Tijd voor Daniel om zijn opwachting te maken bij de Lumezi Medicals. Hij komt zonder probleem mee.

Om eerlijk te zijn zorgden onze gasten beter voor ons dan wij voor hen. Er is een overheerlijke appeltaart voor ons gebakken en de pizza die ik aan het voorbereiden was werd door Daniel afgemaakt omdat ik naar het ziekenhuis ben geroepen... We kunnen niet anders concluderen dan dat het al met al een zeer geslaagd bezoek was :-) En dan ook nog alle spullen die ze voor ons en het ziekenhuis hebben meegesleept! Terwijl zij in het vliegtuig naar huis zitten genieten wij van DROP (!!!) met een nieuwe serie Miami Vice, thuis in Lumezi.